Το πρώτο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης Γαλάτας στήθηκε το καλοκαίρι του 1990 από τον τότε Β. Διευθυντή του Σχολείου κ. Αθανάσιο Παπαδόπουλο σε ένα ενοικιαζόμενο χώρο, αναπαλαιωμένο παλιό χάνι.

Ύστερα από πολλούς κόπους, τρεχάματα, επισκέψεις σε πολλά χωριά μέχρι και την Πάφο, κατόρθωσε με την αγάπη και τη συνδρομή των κατοίκων της Γαλάτας, να δημιουργήσει ένα ωραίο μουσείο και αρκετά πλούσιο σε εκθέματα, από τα πρώτα στην Κύπρο. Μέσα σε χρόνο ρεκόρ, σκληρής δουλειάς τριών μηνών, το όνειρο για την δημιουργία ενός πρωτότυπου μουσείου έγινε πραγματικότητα.

Ο ιδρυτής του πρώτου μουσείου δηλώνει:

«Φιλοδοξία μου ήταν να περισωθούν το συντομότερο δυνατόν, εργαλεία, σκεύη, αγγεία, ενδυμασίες, έπιπλα, κεντήματα, είδη κουζίνας και ένα σωρό αντικείμενα καθημερινής χρήσης που ανήκουν σε κάποιες άλλες εποχές.... Τα έβλεπα πεταγμένα και εγκαταλελειμμένα σε αυλές, σε κήπους, σε μισογκρεμισμένα σπίτια να τα τρώει η βροχή, η σκουριά και ο πανδαμάτορας χρόνος. Τα πονούσα, τα ένιωθα, ήθελα να τα προφυλάξω, να τα περιποιηθώ, να τα συντηρήσω, να τα βάλω σε ένα κατάλληλο χώρο και να τα προσκυνά η ψυχή μας σαν άγια εικονίσματα.»

Όλα τα αντικείμενα του μουσείου, πέραν των πεντακοσίων, είναι ταξινομημένα κατά επαγγέλματα. Εργαλεία και χρειώδη του βοσκού, του γεωργού, του μεταξά, του κτίστη, του χασάπη, του κεραμοποιού, του ξυλοκόπου, του κρασοπούλη, του τσαγκάρη, του πελεκάνου. Υπάρχει μια πλούσια συλλογή ενδυμασιών, μια μεγάλη ποικιλία ειδών κουζίνας διάφορα έπιπλα που χαίρεσαι να τα περιέρχεσαι και να τα περιδιαβάζεις.

Τα εγκαίνια του Πρώτου Μουσείου Λ.Τ.Γαλάτας, τέλεσε ο τότε Υπουργός Παιδείας κ. Χριστόφορος Χριστοφόρου την 11/11/1990.

Μεγάλος ευεργέτης αυτού του Μουσείου, είναι ο αείμνηστος Μιχαλάκης Κυθρεώτης, ο οποίος το «προικοδότησε» με το ποσό των £2.000.

Το μουσείο λειτουργούσε πρωί και απόγευμα.

Αποσπάσματα από κείμενο του κ. Λάκη Φουρουκλά στην εφημερίδα «Πρωϊνά Νέα» 15/9/1990.

.......Τώρα θα σας ξεναγήσουμε στο χώρο του μουσείου, του οποίου η είσοδος από μόνη της σας προϊδεάζει για το τι θα δείτε στη συνέχεια.

Επρόκειτο για έναν σχετικά μικρό χώρο που με την πρώτη ματιά σου θύμιζε κυπριακό παραδοσιακό σπίτι, με όλα του τα στοιχεία να συνυπάρχουν σε ένα και μόνο δωμάτιο.

Η είσοδος του ήταν μια παραδοσιακή ξύλινη διπλή πόρτα, φτιαγμένη με ξύλο πεύκου, ενώ η οροφή ήταν κατασκευασμένη από καλάμια στηριγμένα σε ξύλινες δοκούς.

Οι τοίχοι ήταν ασπρογιασμένοι και η όλη ατμόσφαιρα που επικρατεί σου θυμίζει τα παλιά χωριάτικα σπίτια, που όπως λένε είναι ζεστά το χειμώνα και δροσερά το καλοκαίρι.

Παρά την έλλειψη χώρου ο κος Παπαδόπουλος είχε κατορθώσει να ταξινομήσει τα διάφορα αντικείμενα, που αποτελούσαν συνεισφορές των κατοίκων του χωριού, σε ενότητες, οι οποίες όμως έδεναν με μια φυσική αρμονία.

Έτσι, στον ίδιο χώρο συνυπάρχουν τα εργαλεία του γεωργού, του βοσκού, του κτίστη, του τσαγκάρη, του μεταξά, της υφάντρας, του κεραμοποιού και πολλών άλλων, καθώς και κουζινικά. Με λίγα λόγια, τα εκθέματα του μουσείου καλύπτουν το χωριάτικο σπίτι από τις αρχές του αιώνα και μετά.

Μόλις έμπαινες στο μουσείο, απέναντι σου αντίκρυζες ένα πουαρώ, που χρονολογείται στα 1925 και αριστερά του έδρα δασκάλου του 1915. Πάνω από αυτά υπήρχαν εικόνες και κουζινικά σκεύη, μερικά από τα οποία χρονολογούνται στον περασμένο αιώνα και που μας θυμίζουν άλλες εποχές.

Στα δεξιά υπήρχαν , δεξιοτεχνικά τοποθετημένες, παραδοσιακές κυπριακές στολές, μια παλιά ραπτομηχανή, καθώς και παιδοκρέβατο, φτιαγμένο από σίδερο και καλυμμένο με άσπρο τούλι.

Στα αριστερά μας υπήρχαν κάθε λογής αντικείμενα, που θεωρούνταν αναγκαία στο παραδοσιακό κυπριακό σπίτι, όπως ψωμοσανίδες, κούζες, ξυλόφτυαρα, τσουγκράνες, νταμιντζάνα της ζιβανίας, αργαλειός και άλλα.

Βέβαια από ένα τέτοιο χώρο δε θα μπορούσαν να λείψουν εργαλεία όπως εκείνα του παπουτσή, το αλέτρι, ο ζυγός για τα άλογα, το δουλάππιν, η συσκευή του μεταξά, το αδράκτι, η ανέμη και τόσα άλλα που σημάδεψαν τη ζωή του τόπου μας στις αρχές του αιώνα.

Και όλα αυτά ήταν στεγασμένα σε ένα πολύ μικρό χώρο.

Για όλα τα εκθέματα του μουσείου, υπάρχει βιβλίο, όπου αναγράφονται τόσο τα ονόματα των δωρητών, όσο και η ημερομηνία που έγιναν οι εισφορές.

Το Δεκέμβριο του 2013 το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης, μεταφέρθηκε στο ιδιόκτητο, αναπαλαιωμένο για το σκοπό αυτό, Δημοτικό Σχολείο της κοινότητας. Είναι ένα κτίσμα του 1919 και αποτελείται από τρεις αρκετά μεγάλες αίθουσες.

Τα εκθέματα μπήκαν κατά επάγγελμα, πάνω σε ειδικά διαμορφωμένους πάγκους, βιτρίνες και πίνακες από λειτουργούς της Υπηρεσίας Χειροτεχνίας.

Σήμερα το Μουσείο λειτουργεί ώρες γραφείου, δηλαδή από τις 7:30π.μ.-3:00μ.μ.

Τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες το Μουσείο ανοίγει μετά από συνεννόηση με το Κοινοτικό Συμβούλιο.